Pamięć i żal: świąteczny targ w Breitscheidplatz, który zamierzał poświęcić

Pamięć i żal: świąteczny targ w Breitscheidplatz, który zamierzał poświęcić

19 grudnia 2016 r. Na Breitscheidplatz odbył się atak terrorystyczny terrorystyczny w Breitscheidplatz, co od tego czasu zmieniło życie wielu ludzi. Każdego roku ocaleni i krewni ofiar spotykają się, aby upamiętnić straszne wydarzenia. Jako berliner zeeiTung , mulded seller, który podczas Ataku, a podczas Ataku, a podczas Ataku, który w wycofaniu się, a podczas Ataku, a podczas Ataku. Na miejscu osiem lat temu było tego dnia, jakby wszyscy znów ożyli. „To jak film, przychodzi co roku” - wyjaśnia, podczas gdy rynek pozostaje świątecznie w tle.

Uraz jest również zauważalny dla innych osób, które przeżyły. Agnes Guba, która również prawie zabiła, wciąż cierpi z powodu psychologicznych konsekwencji ataku. „Każde zdjęcie” - mówi - „Powoduje pamięć”. Towarzyszący Egbert Schmidt podnosi poważne zarzuty przeciwko władzom i wyraża swój gniew na temat powolnego przetwarzania jego wniosków o wsparcie. Przez lata czekał na odpowiednie leczenie jego traumy, która była spowodowana działaniem, które nazywa „brakiem pomocy”. Te gale głosów według wydarzenia pamiątkowego, które towarzyszą awaryjni pasterze. Justus Münster, który był wówczas na miejscu, zgłasza trwałe zdjęcia tragedii i emocjonalne wsparcie, które on i jego koledzy mogą zaoferować ofiarom, takie jak SPiegel

Miejsce upamiętnienia i żałoby

Na miejscu, w którym ustawiono wiele wieńców i świateł dla ofiar, zdominowana jest atmosfera żalu i pamięci. Ale nie wszyscy są świadomi tragedii; Niektórzy sprzedawcy dzielą się swoimi obserwacjami, że wielu odwiedzających na rynku Bożego Narodzenia, najwyraźniej rozproszonych przez świąteczne działania, niewiele mówi o ataku. Podświetlona jest również różnorodność międzynarodowych odwiedzających, podczas gdy Niemcy najwyraźniej są mniej prawdopodobne. W międzyczasie mówcy przygotowują się do wydarzenia pamiątkowego, które wyjaśnia kontrast między ocalałymi a przedstawicielami społeczeństwa, którzy często nie mogą identyfikować się ze wspomnieniami ocalałych. Należy mieć nadzieję, że głosy ocalałych słyszą i że wspomnienia nie zostaną zapomniane.