Hoe beïnvloedt de vijandige politiek in Duitsland het debat van de ouderlijke vergoeding en de kinderopvang? Een persoonlijk ervaringsrapport uit Zwitserland en Berlijn.
Hoe beïnvloedt de vijandige politiek in Duitsland het debat van de ouderlijke vergoeding en de kinderopvang? Een persoonlijk ervaringsrapport uit Zwitserland en Berlijn.
Hoe familie -Vriendelijk is Duitsland? Deze vraag wordt momenteel intensief besproken. De impuls voor het debat is het voorstel van het ministerie van Family Affairs om ouderlijke vergoeding voor paren met een belastbaar inkomen van meer dan 150.000 euro te verwijderen. In deze context kopte de Tagesspiegel: "Wie wil er nog steeds kinderen in deze familie -anti -familie?". De auteur van de opmerking wijst erop dat het probleem veel verder gaat dan de verlaging van de ouderlijke vergoeding. Ze noemt onvoldoende zorg in kinderdagverblijven en de gat van het geslacht als verdere aspecten.
Als een Zwitserse vrouw die vier jaar in Berlijn heeft gewoond, denk ik dat de familiestructuren in deze stad goed zijn, zelfs bijna paradijs in vergelijking met Zwitserland. Hoewel Zwitserland een van de rijkste landen ter wereld is, is er geen financiële steun voor gezinnen. Volgens een UNICEF -studie staat Zwitserland onderaan de familievriendelijkheid, terwijl Duitsland ten minste zesde is van in totaal 31 onderzochte landen. Toch wilde ik echt kinderen. Eind 2016 baarde ik mijn zoon in Zürich. Op bijna 36 voelde ik me klaar voor dit avontuur. De compatibiliteit van carrière en kind leek me op jonge leeftijd moeilijk, en ik ben zeker niet alleen met deze zorg.
In 2021 was de samenvatting van de geboorte in Zwitserland met 1,52 kinderen per vrouw net onder het EU -gemiddelde van 1,53. Op gemiddeld 31,2 jaar bij de geboorte van ons eerste kind behoren we echter tot de oudste moeders in Europa. In een PEKIP -cursus wisselde ik ideeën uit met andere vrouwen in de dertig over slaapproblemen, borstvoeding en luiers. Onze baby's waren destijds niet ouder dan een half jaar en deden hun eerste pogingen om te roteren in een oververhitte kamer.
Financiële steun eindigt na 98 dagen na de geboorte. Ten minste zes maanden na de geboorte gaan de meeste vrouwen weer aan het werk en hebben ze geen tijd meer voor kruipende groepen. Desalniettemin hadden we het voorrecht om ons een langere onbetaalde vakantie te kunnen veroorloven die onze werkgevers goedkeurden. Zwangerschapsvakanties zijn de 14 weken waarin een vrouw wettelijk recht heeft op ten minste 80 procent van haar loon. Sinds 2021 hebben vaders ook recht op twee weken vaderschapsverlof. Daarvoor was het slechts een dag of twee. Daarna wordt financiële steun meestal gestopt, tenzij de werkgever of het huis genereuzer is. Het zwangerschapsverlof in Zürich was 16 weken. Vrouwen hebben immers ontslagbescherming gedurende deze tijd na de geboorte en tijdens de zwangerschap. Er is echter geen ouderlijke vergoeding, ouderschapsverlof of zwangerschapsverlof zoals in Duitsland. Het motto is: werk tot de vruchtzake zak barst.
Mijn gedachten over hoe het zou zijn om een moeder te zijn, waren niet bijzonder uitgesproken vóór de geboorte. Ik heb alleen een boek gelezen over Franse kinderen die naar verluidt na drie maanden sliepen. Ik was ervan overtuigd dat ik op dezelfde manier zou slagen. Na de 14 weken van zwangerschapsverlof als een goede Zwitserse vrouw keerde ik tenslotte terug naar het dagelijkse werk. Werken in Zwitserland zal tot de geboorte werken alsof er geen morgen was.
Toen mijn zoon de leeftijd van drie maanden bereikte, werd hij noch geslapen, noch hadden we een regelmatige dagelijkse routine. Op dit punt leek het professionele leven nog een lange weg te zijn. Het schrijven van artikelen voor mijn krant als redacteur leek ondenkbaar. Gelukkig hield mijn werkgever mijn baan acht maanden vrij. Omdat ik pas na de derde maand er echt van kon genieten om moeder te zijn. Mijn zoon en ik reisden meestal en we brachten de zomer door in het buitenzwembad. Ik zou graag het verlies van lonen en de hiaten in mijn oude voorzieningsvoorziening accepteren.
In augustus moest ik terug naar mijn redactieteam. Met een dikke lul in mijn keel bracht ik mijn baby in de kinderdagverblijf. Ik was nog niet klaar voor deze scheiding. In Zwitserland, als moeder, voel je je herinnerd aan vroegere tijden in Duitsland toen er geen ouderlijke vergoeding was. Geen wonder dat velen erover denken.
Gelukkig raakte mijn zoon gewend aan het kinderdagverblijf. De werknemers waren gevoelig en duurden veel tijd. Na ongeveer twee weken kon ik mijn bijna acht maanden durende baby daar zonder problemen achterlaten. Niettemin vraag ik me soms af of deze vroege externe zorg de veilige binding van kleine kinderen beïnvloedt. In feite zijn veel baby's gewend aan het kinderdagverblijf na vier maanden.Hannes Bielas, een vriend van mij en psychiater voor kinderen, gelooft: "Met goede zorg zou dit geen probleem moeten zijn - gelukkige ouders, gelukkige kinderen." Hannes woonde lange tijd in Zürich. Toen zijn zoon negen maanden oud was, besloten hij en zijn vrouw terug te keren naar Berlijn. Hij kon zich niet voorstellen dat hij een groot deel van zijn inkomen voor het kinderdagverblijf zou uitgeven.
Een groot deel van mijn salaris moest ook worden afgetrokken van de zorg van mijn zoon. Hij bezocht de wieg twee dagen per week, die ons ongeveer 1000 euro per maand kostte - met fulltime care, het zou 2500 euro zijn. Het is niet verwonderlijk dat slechts enkele mensen dit aanbod gebruiken, hoewel het bruto -inkomen van 6500 euro en meer volkomen normaal zijn en er zijn enkele met een kleiner salaris