Ingeborg Bachmann: Το κεκλιμένο μονοπάτι προς τη λογοτεχνική εικόνα στο Μόναχο
Ingeborg Bachmann: Το κεκλιμένο μονοπάτι προς τη λογοτεχνική εικόνα στο Μόναχο
Σε μια αξιοσημείωτη έκθεση στο Literaturhaus Munich, αναγνωρίζεται η ζωή και το έργο του Ingeborg Bachmann, η οποία θεωρήθηκε ως επίδοξος αστέρας της λογοτεχνικής σκηνής το 1954 και πέθανε μόνο στη Ρώμη για δεκαεννέα χρόνια αργότερα. Με την εικονική εμφάνισή της στο εξώφυλλο του "Spiegel" την ίδια χρονιά, έθεσε ένα σήμα σε μια εποχή που μόνο μερικές γυναίκες ήταν δυνατόν να γίνουν αντιληπτές σε πνευματικά μέσα.
Η έκθεση προσφέρει πληθώρα υλικών, συμπεριλαμβανομένων προσωπικών επιστολών σε εξέχουσες προσωπικότητες όπως ο Max Frisch, ο Paul Celan και πολλοί άλλοι. Αυτά τα γραπτά είναι κάτι περισσότερο από απλά έγγραφα. Λένε για τα δράματα και τις κρίσεις που διαμόρφωσαν τη ζωή του Bachmann. Κάτω από τον τίτλο «Δεν είμαι. Είμαι οι επισκέπτες μια εικόνα για την εσωτερική τους ζωή και τις εμπνευσμένες, αλλά συχνά οδυνηρές σχέσεις που είχαν για τους άνδρες και τα μέρη.
Στοιχεία για τη μετακινούμενη ζωή της
Το μονοπάτι του Bachmann χαρακτηρίστηκε από εντατικές και περίπλοκες ερωτικές υποθέσεις, οι οποίες ήταν και οι δύο πηγές έμπνευσης και θλίψης. Συναντήθηκε με τον Paul Celan στη Βιέννη και άρχισε μια παθιασμένη σχέση, αλλά επιβαρύνθηκε από συγκρούσεις. Οι εντάσεις αυτής της σύνδεσης, λαμβάνοντας υπόψη το αντίστοιχο οικογενειακό τους υπόβαθρο, οδήγησαν τελικά σε ένα διαχωρισμό που παρέμεινε βαθιά αγκυροβολημένο στο έργο τους.
Ο καλλιτέχνης δεν ήταν μόνο εξοικειωμένος με τον Celan, αλλά και με άλλες σημαντικές προσωπικότητες της λογοτεχνικής ζωής. Στη δεκαετία του 1950 έδωσε διαλέξεις στο Χάρβαρντ, όπου συναντήθηκε επίσης με τον Henry Kissinger και είχε μια φευγαλέα υπόθεση. Η σχέση της με τον Max Frisch, που την συνοδεύει από το 1958 έως το 1962, ήταν μια από τις πιο σημαντικές φάσεις της ζωής της. Εδώ έγραψε το Operalibretti και βίωσε μια δημιουργική υψηλής φάσης, ενώ ταυτόχρονα πάσχει από την πίεση των προσωπικών της προκλήσεων.
Ο Bachmann έζησε στην Ιταλία εδώ και πολλά χρόνια, όπου ανακάλυψε τις ομορφιές του τοπίου και του πολιτισμού. Αυτή η φάση διαμορφώθηκε από την καλλιτεχνική της δημιουργικότητα και μια βαθιά επιθυμία για ελευθερία. Στα επόμενα χρόνια της, ωστόσο, αντιμετώπισε επίσης δύσκολες στιγμές όταν η πίεση και η απομόνωση βυθίστηκαν σε μια βαθιά κρίση που χαρακτηρίστηκε από προβλήματα υγείας και εθιστική συμπεριφορά.
Όπως στο βιβλίο της Nicole Seifert "Κάποιοι κύριοι είπαν κάτι" ήταν τεκμηριωμένη, η θεραπεία των γυναικών ήταν συχνά συγκαταβατική στο χρόνο. Η Bachmann ασχολήθηκε στρατηγικά με την κατάστασή της. Δημιούργησε μια μυστηριώδη αύρα γύρω από τον εαυτό της και χρησιμοποίησε τη θηλυκότητά της για να ακουστεί σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από άνδρες.
Μια ζωή γεμάτη αντιφάσεις
Η τραγωδία της ζωής τους δεν εμφανίζεται μόνο στις σχέσεις τους, αλλά και στη λογοτεχνία τους. Η διάσημη δήλωσή τους, "Υπάρχουν μόνο όταν γράφω", αποκαλύπτει την εξάρτηση από το δημιουργικό της έργο. Οι δημιουργικές τους κρίσεις ενισχύθηκαν περαιτέρω από τις εξωτερικές συνθήκες, όπως η πίεση της λογοτεχνικής αγοράς και των προσωπικών απογοητεύσεων.
30 Σεπτεμβρίου 1973 ήταν ένα σημείο καμπής. Πέθανε από τις συνέπειες ενός πυροσβεστικού ατυχήματος στη Ρώμη. Αυτό δεν ήταν μόνο το τέλος μιας ζωής, αλλά και το τέλος ενός καλλιτεχνικού κεφαλαίου που διαμορφώνει τη γερμανική λογοτεχνία. Η έκθεση στο Λογοτεχνικό Σώμα του Μονάχου, η οποία είναι ανοιχτή μέχρι τις 24 Νοεμβρίου, τιμά τον κληρονόμο της και προσφέρει την ευκαιρία να βυθιστεί στον πολύπλοκο κόσμο ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς της μετα -διαταραγμένης λογοτεχνίας.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή της έκθεσης και του Ingeborg Bachmann, τα ενδιαφερόμενα μέρη μπορούν Διαβάστε εδώ