The Forgotten Four -benen vrienden: hoe honden de trottoirs van Berlijn hebben gevormd en waarom ze ons respect verdienen

Von NAG Redaktion

Die Geschichte der Berliner Bürgersteige ist eng mit den Vierbeinern verbunden, die einst die Straßen der Stadt bevölkerten. Auf historischen Fotos kann man Hunde sehen, die Holzkarren ziehen oder Höfe bewachen. Tatsächlich verdankt Berlin den Hunden seine gepflasterten Bürgersteige. Im frühen 19. Jahrhundert war es alles andere als angenehm, Berlin zu Fuß zu erkunden. Die Straßen waren sandig oder matschig. Der französische Schriftsteller Stendhal beschrieb die Stadt als eine Sandwüste, in der man bis zu den Knöcheln einsinkt. Die Betreiber des bekannten Berliner Etablissements „Lutter & Wegner“ legten vor ihrem Laden große Granitplatten aus, um ihren Gästen den Zugang zu …
De geschiedenis van de trottoirs van Berlijn is nauw verbonden met de vierpotige vrienden, die ooit de straten van de stad bevolkten. In historische foto's zie je honden, trek je de houten karren of bewakingsboerderijen. Berlijn is zelfs zijn verharde trottoirs te danken aan de honden. In het begin van de 19e eeuw was het allesbehalve prettig om Berlijn te voet te verkennen. De straten waren zandig of papperig. De Franse schrijver Stendhal beschreef de stad als een zandige woestijn waarin je naar je enkels zinkt. De operators van het goed bekende Berlijnse etablissement "Lutter & Wegner" plantten grote granieten platen voor hun winkel om toegang te krijgen tot hun gasten ... (Symbolbild/MB)

De geschiedenis van de Berlijnse trottoirs is nauw verbonden met de vierpotjes die ooit de straten van de stad bevolkten. In historische foto's zie je honden, trek je de houten karren of bewakingsboerderijen. Berlijn is zelfs zijn verharde trottoirs te danken aan de honden.

In het begin van de 19e eeuw was het allesbehalve prettig om Berlijn te voet te verkennen. De straten waren zandig of papperig. De Franse schrijver Stendhal beschreef de stad als een zandige woestijn waarin je naar je enkels zinkt. De operators van het goed bekende Berlijnse etablissement "Lutter & Wegner" plantten grote granieten platen voor hun winkel om toegang te krijgen tot hun gasten. Dit voorkwam dat het zand in de wijnbalk werd gedragen.

Dit idee werd goed ontvangen en koning Friedrich Wilhelm III. Besteld in 1825 dat alle Berlijnse voetpaden met vergelijkbare stenen moeten worden geplaveid. De vraag was echter wie de kosten zou moeten dragen. De huiseigenaren waren verplicht om voor de voetpaden voor hun huizen te zorgen. Omdat ze er echter niet zo waren, besloten ze een nieuwe belasting voor "luxe honden" om de kosten te dekken. Alle niet -werkende vier -pootjes vrienden werden beschouwd als luxe honden, terwijl honden die karren trokken of als horlogehonden dienden vrijgesteld van belasting. interessant is dat jachthonden ook werden geclassificeerd als "luxe honden", hoewel veel huiseigenaren ze zelf hadden. De Berlijnse magistraat geloofde echter dat een jachthond het plezier van zijn eigenaar dient.

De "hondenbelasting" geïntroduceerd in 1830 dekte eigenlijk een groot deel van de kosten van de stoep die bestraft. Het is daarom mogelijk dat de sereniteit van onze vierpotige vrienden vandaag kan worden teruggevoerd op hun voorouders wanneer ze hun "plaats delict" verlaten, zonder welke er geen verharde paden in Berlijn kunnen zijn.

Het is interessant om te zien hoe nauw de geschiedenis van de honden en de Berlijnse trottoirs zijn gekoppeld. De honden speelden een belangrijke rol en lieten hun sporen achter bij de ontwikkeling van de stad. Zelfs als we vandaag moeten worstelen met de nalatenschappen van de honden, moeten we niet vergeten dat de dieren respect verdienen. Ze maakten van Berlijn wat het nu is - een stad met verharde wegen en trottoirs.