Debat over de nieuwkomers in Berlijn: wie is een echte Berliner en hoe lang worden nieuwkomers geacht te worden toegevoegd?

Debat over de nieuwkomers in Berlijn: wie is een echte Berliner en hoe lang worden nieuwkomers geacht te worden toegevoegd?

Wie is eigenlijk een echte Berliner en hoe lang zie je meer dan meer? Dit is een vraag die niet zo gemakkelijk te beantwoorden is. Onze columnist is bijna 35 jaar in Berlijn en voelt als een Berliner, maar vanuit het oogpunt van de inheemse mensen wordt hij niet als één beschouwd. Alleen mensen die hier worden geboren en wiens ouders hier ook worden geboren, worden beschouwd als echte Berlijners.

Maar dit gaat niet alleen over de kwestie van Berlijnse identiteit, maar over een nieuwe slogan die steeds vaker voorkomt op straat rond Rigaer Straße: "Gedekt!" In een antifa-kiez, van alle mensen, wordt meer en meer open voor xenofobie. Het is zeker geen ironische grap, en je zou net zo goed kunnen zeggen dat iemand die "buitenlanders" naar een huis smeert, een grap maakt.

De tijden van grote ironie zijn voorbij. We leven in serieuze tijden waarin de politie bepaalt vanwege een andere oplossing: "Dit is niet onze oorlog". Een zin die sommigen heeft verleid om "niet" door te gaan.

In termen van de bewegingen is het feitensysteem duidelijk. In de buurt rond Rigaer Straße bewogen bijna alleen mensen wonen. Het aandeel Berliners onder de bewoners van het Huis was zeker minder dan tien procent, en in de trendy pubs hoort je nauwelijks Berlijn -accent. Bovendien zijn de huurprijzen zo hoog geworden dat de verhuizingen bijna onmogelijk zijn.

Berlijn is een immigratiestad. Mensen komen uit verschillende steden en landen, zij het uit Aschersleben, Augsburg, Anatolië of Arizona. Hoewel de huidige regering een inwoner van Berlijn is, komen de 17 regeringshoofden van West -Berlijn alleen uit Berlijn. Grote namen zoals Ernst Reuter, Otto Suhr, Richard von Weizsäcker en Willy Brandt waren allemaal verplaatst.

De nieuwe slogan veroorzaakt debatten. Op een hoek schreef iemand "Jammer", nog een "OK" met uitroepteken. Maar ik laat mezelf niet worden voorgeschreven waar ik moet wonen. Ik wil niet weggaan of gedwongen worden. Ik blijf een wannabe Berliner. Ik hou hier van de snotterige en droge manier, die moet worden opgevat als hardheid, maar eigenlijk als een warmte. Ik laat de inheemse mensen niet met rust.

Want wat zou Berlijn zijn zonder zijn nieuwkomers? Meer dan 54 procent van de bevolking heeft mensen verplaatst. En dit zijn de cijfers uit 2020, sindsdien zijn veel nieuwe Berliners toegevoegd, bijvoorbeeld uit Oekraïne.

Deze statistieken laten duidelijk zien dat Berlijn een stad van diversiteit is. De nieuwkomers dragen bij aan deze variëteit en maken Berlijn tot wat het is. Zolang je hier woont en van deze stad houdt, kun je je een Berliner voelen - waar je ook vandaan komt.